به گزارش ایران49/از ياسوج:حرفه پزشکی از حرفه‌های مقدس و در عین حال مهم در هر جامعه‌ای به شمار می‌رود.

اما این روزها، مراجعات مردم برای پیگیری‌های مرتبط با عوارض ناشی از امور پزشکی به دادسرای جرایم پزشکی و سازمان پزشکی قانونی زیاد شده است.

اخلاق پزشکی به پزشک حکم می کند که ضمن معاینه و معالجه درست بیمار، این اطمینان قلبی را به او بدهد تا بیمار با خیالی آسوده اقدام به درمان کرده و با تکیه و اطمینان بر دانش پزشک، بیماری خود را پذیرفته و با پزشک همکاری کند.

این در حالی است که در مواردی خطا و قصور پزشکی این اطمینان را از بیمار سلب می کند چرا که پزشک نه تنها به درستی بیماری را تشخیص نداده بلکه در مواردی به جسم و روح بیمار صدمه نیز وارد کرده است.

بخشی از آنها تبرئه می شوند و بخشی هم قصور در آن‌ها محرز است، اما آن‌چه مهم است، گاهی بخشی از قصورهای پزشکی منجر به عوارض شدید و برگشت ناپذیر یا حتی مرگ بیمار می شود. براین اساس انتظار بیمار از پزشک، داشتن دقت و مهارت است که متاسفانه گاهی نبود این دو عامل سبب بروز حوادث و تشدید بیماری افراد و حتی گاهی به فوت بیمار منجر می شود، از چنین اتفاقاتی معمولا به عنوان قصور پزشکی یاد می شود زیرا معمولا ماهیتی عمدی ندارند.

ـ تاخیر در گزارش یک علامت.

ـ عدم گزارش داروهایی که مصرف می کنند.

ـ عدم گزارش مواردی از طب جایگزین که مورد استفاده بیمار است.

ـ عدم تعهد بیمار به مصرف دارو یا انجام اقدامات درمانی به دلایل مختلف مثل مشکلات مالی، تنبلی و ...

ـ عدم صداقت بیمار: نشانگان های اختلالات ساختگی، تمایل به دریافت داروهای خاص، تمارض، سوءاستفاده مالی از طریق بیمه، گرفتن مرخصی استعلاجی و ...،

ـ ترس از مسایل قانونی: مثلا عدم گزارش مصرف مواد مخدر.

ـ ترس از مسایل اجتماعی: مثلا عدم ذکر عادات خاص و برخی رفتارها.

ـ ترس از سرزنش شدن توسط پزشک مثلا در مورد عدم مصرف داروها.

ـ اعمال فشار از طرف بیمار: تمایل بیماربرای سوق دادن پزشک به سمت درمان های خاص مانند تجویز آنتی بیوتیک، داروهای خواب آور و ... در زمانی که پزشک طرح درمانی دیگری را برای بیمار مناسب تر می داند. در این گونه مواقع پزشک بر سر دو راهی درمان صحیح بیمار و راضی نگه داشتن او قرار می گیرد، ـ نخواندن کامل و دقیق برچسب های دارویی و راهنمای مصرف داروها

خود بیماران نیز در عدم تشخیص صحیح و یا تاخیر در تشخیص پزشک معالج سهیم باشند.

عدم گزارش علایم: برخی بیماران همه علایم شان را با پزشک شان در میان نمی گذارند که به دلیل شرم، یا به دلیل اینکه فکر می کنند این علامت ربطی به مشکل اصلی شان ندارد یا اینکه پزشک شان دقیقا در مورد آن علامت خاص از آنها سوالی نکرده است.